We leven toe naar Hemelvaart en Pinksteren. Twee christelijke feestdagen die over het geheel gezien het minst tot de verbeelding spreken. Niet alleen binnen, maar vooral ook buiten de kerk.
Jaarlijkse vrije dag op 5 mei i.p.v. op Hemelvaartsdag
Een columnist in een landelijke krant schreef dat Hemelvaart als vrije dag toch best kan worden ingeleverd voor een jaarlijkse vrije dag op 5 mei. Want wat zei Hemelvaart nou nog? Als je verder niets met christelijk geloven hebt, dan is het niet zo vreemd dat Hemelvaartsdag je weinig zegt. Pinksteren ligt dan nog iets anders omdat dit Feest van de Geest gezien kan worden als een feest van creativiteit, kunstzinnigheid en spiritualiteit.
Een feest van hoop en verbinding
Toch horen beide christelijke feestdagen bij de kern van ons christelijk geloven.
Ze maken onderdeel uit van Gods verbondenheid met ons en onze wereld, en hoe wij daarin betrokken worden door de weg van Jezus. Zijn hemelvaart benadrukt hoezeer Jezus met zijn leven en sterven de brug heeft geslagen tussen hemel en aarde, en hoe zijn weg van ontferming en naastenliefde als heilzame weg wordt gewezen. Pinksteren laat in dit spoor zien dat deze heilzame beweging niet zomaar over ons komt, maar dat wij er van harte in betrokken worden. Met nieuwe adem, wind en vuur, komt Gods ontferming en naastenliefde tot ons zodat wij Gods heil (heel maken) handen en voeten kunnen geven in deze vaak gebroken wereld. Dit maakt Pinksteren tot een feest van hoop en verbinding en dat willen we breed vieren, binnen en buiten de kerk.