Na het vieren van Pasen breekt er een nieuwe veertigdagentijd aan (richting Hemelvaart), of misschien beter, een vijftigdagentijd. Zoveel dagen liggen er tussen Pasen en Pinksteren volgens Handelingen. Het is wederom een voorbereidingstijd. Een tijd van voorbereiding voor de leerlingen om zich de boodschap van Jezus eigen te maken en zich klaar te maken om geïnspireerd de wereld in te gaan.
In Handelingen één is het Jezus zelf die zijn leerlingen blijft vertellen over het Koninkrijk van God. Dat is de boodschap die Hij verkondigde tijdens zijn leven. En deze boodschap blijft hij meegeven als een woord voor de wereld. Nu is het aan de leerlingen om in de voetsporen van Jezus te gaan, om zijn woorden en daden van vrede en gerechtigheid (tekenen van Gods Koninkrijk) handen en voeten te geven in de wereld om hen heen.
Dit is geen geringe opgave. Nog steeds niet omdat we leven in een weerbarstige en ingewikkelde wereld. Met regelmaat worden we overvallen door negatief en verontrustend nieuws. Ik denk dan aan de grote crises in de wereld zoals Oekraïne en Gaza. Maar ook de kleine berichtjes van geweld en schietpartijen op scholen en in huizen komen hard binnen. In ons samenleven kan het ons raken als we bittere onenigheid en kille vervreemding zien, als we zien hoe onveilig mensen zich kunnen voelen en hoe mensen buitenspel worden gezet. Wat zijn dan goede woorden, meer nog verbindende daden die bruggen bouwen? Hoe kan iets van dat Koninkrijk oplichten als polarisatie de boventoon voert?
Het kan me soms bang te moede zijn.
Gelukkig zijn er ook kostbare en hartverwarmende gebeurtenissen en initiatieven. Waar mensen elkaar wel zien en waarderen. Waar deuren open gaan en mensen elkaar tot hand en voet zijn. Ik denk dan aan House of Hope heel dichtbij, maar nog dichterbij waar een klein gebaar veel kan betekenen en mensen zich gezien weten. Het is misschien wel hierin dat iets van dat Koninkrijk doorbreekt wat Jezus bedoelt. Het is niet te hoog en te ver weg, maar in onze handen en ons hart geschreven.
Toch kom ik wel weer terug bij het weerbarstige en lastige en het soms moedeloze. We gaan en kunnen ook niet gaan op eigen kracht. Juist daarom leven we van harte toe naar Pinksteren, het Feest van de Geest. Nog meer dan met Kerst en Pasen komt God ons te binnen. Om ons te sterken en te inspireren. Het is de Geest van God die ons zuchten opneemt en tot bij God brengt. Het is de Geest die troost en vult met kracht, energie en spirit. We dragen niet op eigen kracht de boodschap van Gods Koninkrijk.Het is de Geest die ons draagt en aanblaast met nieuwe moed en vertrouwen.
Op weg naar Pinksteren
De voorbereidingstijd op weg naar Pinksteren is voor mij dan ook een hoopvolle tijd. De Levende Heer belooft ons Zijn Spirit en maakt woning in ons. Het is Zijn Geest die ons schraagt en aanspoort om niet alleen vol te houden, maar ook met passie en compassie in het spoor van Jezus onze weg te gaan.
Hij vuurt ons aan om alle tekens te verstaan, om te doen wat we kunnen aan vrede en recht. En dat dan voor de minsten allermeest.
Openingsartikel van dominee Gertjan Robbemond in het kerkblad van 11 april 2024