Openingsartikel Kerkblad 29 september 2022 door dominee Joost Schelling. In de voorbije 5,5 jaar schreef ik op pagina 1 en later op pagina 3 van het kerkblad diverse bijdragen. Ik heb het er maar eens op nageslagen. Diverse thema’s kwamen hier voorbij. Een van mijn eerste bijdragen ging over geloof vinden in popmuziek. Daarna volgden onderwerpen zoals de kerkproeverij, ziekenzalving, opstarten, mijn cultuurshock in het onderwijs, over de jaarthema’s in de kerk, geloofsbelijdenis afleggen, bijbellezen in 1 jaar, het Spoor van Hoop, Twintigers Woerden, jongerenparticipatie in Taizé, over jongeren een eigen plek bieden, over Zacheüs en Gommers, Covid19 natuurlijk, over zingen en muziek in de kerk, inspiratie vinden, alles wat je aandacht geeft…, 75 jaar vrijheid, geloven geef je door, gastvrijheid, schuld en schaamte, mijmeringen in november, warmhartigheid en vasten.
Soms was het uitgangspunt een Bijbeltekst en was de bijdrage meer een klein preekje, de andere keer meer een soort verslag van wat mij zoal bezighield. Zo waren de bijdragen ook een beetje een kijkje in mijn ziel of in de keuken van het predikantswerk. De teksten waren altijd proza, meestal met een klein plaatje geschikt voor zwart-wit erbij. Aan poëzie heb ik mij niet gewaagd, daar is collega Gertjan veel meer bedreven in. De feestdagen missen in dit rijtje, maar die gaven we al snel als PKN-collegae met elkaar vorm en inhoud, welke bijdrage van mijn hand was, verklap ik niet.
De beweging van de tijd
Soms kreeg ik in de weken erna van u reacties. Zo was de bijdrage over mijn periode in het onderwijs een topper. Was dat voor u een culture shock? Was misschien wel de meest gestelde vraag. En Ja was het eerlijke antwoord, en nog steeds. De kloof tussen de taal en de wereld van de kerk en die van de jeugd is levensgroot. Veel groter nog dan wij ons kunnen voorstellen. Tegelijk betekent dit ook: weinig ballast vanuit het verleden. Die kant probeerde ik met mijn bijdragen steeds op te gaan: iets signaleren en niet teveel terug te grijpen op wat vroeger (beter) was, maar te zoeken naar de beweging van de tijd. Zoals ik laatst nog las: hoe kun je blijven surfen (in beweging blijven) op de golven van de tijdgeest? Hoe neem je mee wat van waarde was zonder dit in gestolde taal op te sluiten?
Onverstoorbaar verder gaan met het goede
En nu mijn laatste bijdrage voor Kerkklanken op deze plek? Wat wil ik u nu meegeven?
Ik kwam toch weer bij een bijbeltekst uit, of beter een beeld: Paulus in een storm op de grote woeste zee (Handelingen 27). Ik heb er onlangs in de weeksluitingen over gepreekt (3/ 4 september). Zo kan deze tijd met al haar crises aanvoelen. Een flinke storm, veel wat op drift lijkt te zijn en een onbekende uitkomst. Hoe daarin gelovig overeind te blijven?
Paulus doet op dat schip 3 opvallende acties, namelijk:
- Hij spreekt geen valse hoop, maar de opvarenden wel moed in. Jullie blijven leven, alleen het schip zal vergaan.
- Iedereen is nodig, dus laat hij niet toe dat een aantal soldaten met de reddingsboot ervandoor gaan.
- Paulus gaat voor in het eten door midden in de nacht een brood te breken.
Dat laatste punt zou ik graag meegeven. Wat doen wij in tijden van crisis? Misschien wel het moeilijkste is om dan onverstoorbaar verder te gaan met het goede leven. Niet te gaan somberen, maar geloof houden in wat levenswaardig is. En dus te blijven eten. Want eten betekent de wil om te leven. Hoe blijven wij ons in deze tijd voeden? De kerk mag zo’n plek zijn waar we elkaar inspireren, ontmoeten en van geestelijk voedsel voorzien.
Maar hoopvol vind ik wat Paulus hier doet in het teken van het breken van het brood: Paulus stelt hiermee de Heer present. In het breken komt de Heer zelf nabij. Laten we in dat geloof elkaar blijven voeden en voorgaan: het is de Heer die zijn kerk leidt. ‘Hij stuurt het schip der kerk.’ Ik wens u alle vrede en alle goeds, Gods zegen en vaar-wel!